We leren Onno en Ineke kennen als we op 2 februari aankomen op de Camping Los Delfines bij Puerto de Mazarrón in de buurt. Ik schreef er kort al eerder over. Hier het vervolg.
Als ik hem vraag naar de betekenis van de woorden ‘Ons Plakband Pensioen’, op hun camper, legt hij uit: ‘Dat betekent dat we o.a. het geld van mijn prepensioen, de overwaarde van ons verkochte huis in Nederland en wat spaargeld hebben samengevoegd om (nu al) met onze camper de komende 30 jaar rond de wereld te kunnen reizen’. Ook vertelt hij dat ze hier min of meer, al twee weken, staan te wachten op een pakketje dat is verzonden vanuit Nederland en dat elk moment aan kan komen. Daarin, de door hem op 16 januari bestelde Starlink van Elon Musk.
Als ik ernaar vraag vertelt hij enthousiast: ‘Nou, dat is een schotel waarmee je altijd en overal kunt internetten met behulp van een satellietverbinding’. Ik ben wel techneut maar ben duidelijk te lang met die 3D printers bezig geweest, want ik wist eerlijk gezegd niet van het bestaan af. Het klinkt me gezien de nodige internet-perikelen die wij al hebben ondervonden als muziek in de oren. Vooralsnog vraag ik hem eerst maar eens of hij weet waar we het best een Prepaid-kaartje kunnen kopen voor een, zoals ik nu begrijp, een ‘ouderwetse’ 4G dataverbinding middels de telefoon.
Op zijn aanwijzingen rijden we naar de Orange Shop, tegenover de Lidl, in Mazarrón. ‘Klopt, die verkopen wij inderdaad’, zegt de dame achter de balie. ‘Maar vandaag is het netwerk van Orange al enige tijd ‘uit de lucht’, dus áls u hem nu koopt kunt u er nog niets mee’. Wanneer het is opgelost weet ze niet.
We besluiten dan morgen maar terug te komen, maar doen eerst nog boodschappen bij de Lidl. Net als we naar binnen willen lopen, komen we een Nederlandse man tegen die tegen ons begint te praten, en niet meer stopt. Lang verhaal kort: ’Hij heeft twee jaar geleden een huis gekocht ergens in de bergen achter Murcia, heeft veel problemen met materialen en vooral ook met aannemers. Die houden zich niet aan de afspraak en komen niet opdagen. Blijkbaar Spaans.’ , zegt hij. Ons wordt al snel duidelijk dat waar die man voor gekomen was, een rustig bestaan, hij dat nog niet gevonden heeft. Kortom een echt ‘Ik Vertrek’ verhaal. Als hij alle frustraties weer voor even van zich af heeft gepraat, zegt hij ineens: ‘Oh, nu moet ik naar binnen want mijn vrouw wacht op het kratje’.
Als we na het boodschappen doen nog heel even langs de Orange shop rijden en ik naar binnen spring, doet het netwerk van Orange het blijkbaar weer. ‘Yes’. We kopen een Prepaid-kaartje met 100Gb voor € 20,- dat 4 weken geldig is. Prima deal, lijkt me. Wel komen daar allerlei administratieve handelingen bij zoals het ondertekenen van een contract en het achterlaten van kopieën van mijn paspoort, maar de ogen van de dame zien er zo mooi en betrouwbaar uit, dus vanaf nu kunnen we internetten 😉
Telkens al wij een uitje plannen en bij het verlaten van de camping langs Onno’s camper rijden, informeer ik even of zijn pakketje al is aangekomen. Ook bij terugkomst doen we dat en krijgen dan van een teleurgestelde maar toch ook nog hoopvolle Onno het antwoord: ‘Hij is onderweg, misschien morgen’.
Enkele dagen later ‘vogelt hij uit’ dat het verzenden van een pakket met PostNL, naar een adres waar ‘ze’ het zelf niet afleveren, onhandig is. Na contact met de Spaanse postbezorger, die het pakketje af moet leveren, hoort hij eerst dat het pakket er bijna is, dan licht het misschien bij het agentschap in het dorp, dan weer blijken ze het helemaal niet te hebben en even later blijkt het zelfs zoek. De oplopende frustraties zorgen ervoor dat hij er uiteindelijk achter komt dat het door PostNL helemaal nooit is verstuurd. Als dat alsnog gebeurt, ziet Onno weer een lichtpuntje aan de horizon verschijnen. Hij wacht hoopvol af.
Het is al die tijd wat minder weer geweest, waardoor iedereen binnen zit. Daardoor zie je elkaar niet zo veel en komt er van een kort praatje ook niet veel terecht. Al eerder hadden we ‘afgesproken’ met z’n vieren eens een drankje te doen. Omdat wij inmiddels besloten hebben a.s. zondag te vertrekken naar een nieuwe plek en wij niet, net als Onno en Ineke niet te vergeten, hoeven te wachten op een Starlink pakket, nodig ik ze uit voor een borrel bij ons in de caravan.
Het is gezellig die namiddag en we hebben het over van alles en nog wat. Het klikt. Er zijn overeenkomsten maar ook verschillen en dat maakt het leuk. Als Ineke op zoek gaat naar foto’s van hun dochter en zoon ziet ze ineens én verbaasd een berichtje op haar telefoon: ‘Hé, het pakketje is afgeleverd bij het eindadres’. Het zal toch niet? ‘Een uur geleden zou het afgeleverd moeten zijn’. De receptie is tot 22:00 uur open dus één wijntje gaat er, ‘om het succes te vieren’ nog wel in. Dan wordt het Onno toch te spannend en nemen we afscheid van elkaar. Nét op tijd want onze drankvoorraad is dan inmiddels bijna op 😉
Vanmorgen neem ik een kijkje bij Onno om zijn Starlink te bewonderen. Tja, zo’n ding wil iedereen wel. Jaloersmakend. Het afstellen en het kiezen van de juiste locatie is nog wel even een dingetje maar het ziet er allemaal veelbelovend uit. Ik heb Onno die dag nog maar sporadisch gezien. Logisch lijkt me, ik zou me (ook) ‘opsluiten’ in mijn camper en me ‘even’ de hele dag met 200 Mbit/s laten verwennen.
Ik ben wel benieuwd of hij het kan combineren met zijn voorliefde voor Naturisme. Dat gaan we zien want we hebben min of meer afgesproken elkaar weer te ontmoeten, ergens in Frankrijk, Onno en Ineke’s favoriete land én dat van ons.
Onno en Ineke, bedankt, goede reis en tot snel.
Hallo José en Eric,
Dank je voor jullie gezelligheid. We vonden het beide erg gezellig. Hopelijk tot gauw ergens in Frankrijk. Dan nemen we onze drankvoorraad onder handen.
Salut et á bientôt.
Afgesproken. We zien elkaar morgen nog even als onze caravan weer achter de auto gemanoeuvreerd moet worden, zonder mover. Toch?!