Eindelijk lente

We zijn wat dichter bij elkaar gekomen. José heeft wat meer zin in ‘uitjes’ en ik kan op m’n gemak een dagje bij de caravan blijven, niets doen. Dat is al een tijdje zo en mijn zus voelde dat goed aan in haar reactie, toen ze schreef: ‘Volgens mij hebben jullie je draai wel gevonden en is er meer rust gekomen. Jullie nemen de dagen zoals ze komen en genieten van het weer en de omgeving. Mooi. 😊👍’. Dat klopt, hoewel? In tegenstelling tot mijn eerdere reactie, toch ook weer niet helemaal.

Nu er inderdaad ‘wat meer rust is gekomen’, begint het (gek genoeg?) toch ook wel weer te kriebelen. We hebben beide zin om verder te gaan waar we gebleven waren. Zodra het in Frankrijk stabiel mooi weer is, gaan we die kant weer op. De gesprekken tijdens een borreltje en een koffie met onze overburen Franka en Martien, die hier al een nieuw huis hebben gekocht, dragen daar misschien ook wel aan bij. We willen niet ‘eeuwig’ wonen in een caravan en kijken uit naar het zoeken en vooral ‘vinden’ van onze eigen vaste stek. Hopelijk kunnen we eind van de maand of begin April weer ‘terug’. Vooralsnog wisselen we de ‘rustige’ dagen af met de meer ‘actieve’ dagen.

Terwijl we op maandag met zon en wolken door de omgeving rijden, voor ons tweede tochtje door het ‘achterland’, zien we steeds meer amandelbloesems ‘in het veld’.

Prachtig die afwisseling van olijf- en andere bomen met die paarse bloesems ertussendoor, hoewel het volgens José Lila is. Afijn ze zijn er ook in het wit heb ik gezien. Ik heb ‘stiekem’ een paar noten geplukt, van een boom die nog vruchten van vorige keer had en ze smaken ook nog eens heerlijk 😉

Opvallend zijn vanmiddag de vele wielrenners op de weg. Als we langs de weg stoppen om een foto te maken en er komt een groep voorbij, hoor ik ze Duits praten tegen elkaar. Als we even later in een dorpje op een pleintje zijn, blijkt daar een groep Belgen pauze te houden van de tocht.

Op onze rit via o.a. Sella, passeren we de ‘Port dels Tudons’, een bergpas van 1025 meter hoog. We nemen de vele haarspeldbochten en komen hellingen tegen van 16%. In de afdaling gaan de wielrenners veel sneller dan wij en worden we regelmatig ingehaald. Zo is het rijden door de bergen, zoals wij dat doen, blijkbaar net zo snel op de fiets te doen. We komen namelijk drie keer dezelfde fietser tegen tijdens onze rit, eentje met geblokte sokken en een hele grote baard, dat valt op.

We rijden via o.a. Benilloba naar Alcoy. Het blijkt een grote stad, waar het ons helaas niet snel lukt om de auto in het centrum te parkeren. Het ziet er wel veelbelovend uit. We rijden dan maar door en nemen net buiten de stad een lunch, op de parkeerplaats van de Carrefour. We nemen nog een kijkje in Muro de Alcoy en rijden daarna ‘terug’ via o.a. Benillup, Gorga, Castell de Castells, terwijl ik eigenlijk langs El Castell de Guadalest wilde gaan. Het maakt eigenlijk niet uit want ook op deze route komen we op hele mooie plekjes terecht.

De omgeving hier is wel één van de mooiste die we tot nu toe hebben gezien. Wat dat betreft hebben Franka en Martien een goed besluit genomen, lijkt me. Zij blijven nog even hier, hoewel ze vanmiddag, woensdag, voor nood even naar Nederland zijn gevlogen. Dinsdag komen ze terug maar wij gaan overmorgen alweer weg. We hebben contactgegevens uitgewisseld. Zo hebben wij een adresje voor als we nog eens in Spanje op vakantie gaan, om de hoek bij Benidorm 😉 Zij zijn erg benieuwd waar wij uiteindelijk terecht zullen komen en hebben beloofd dat t.z.t. te melden.