Ik ben er nog

De week in Nederland ging snel. We hebben verschillende spullen verzameld die mee naar Frankrijk gaan. We hebben o.a. bloempotten opgehaald bij Hans en Madelein in Lent, de motor en nog wat spullen opgehaald bij Ronnie en Martina in Winterswijk én we hebben een borreltje gedronken met de familie. Zo’n soort afscheid dat je ook in ‘ik vertrek’ wel eens ziet, maar dan minder emotioneel 😉

We pakken het verhaal daarna op maandag de 24^e weer op. Rob, de broer van Miriam is onze chauffeur die onze inboedel zal verhuizen naar Frankrijk. We hebben een vrachtwagen gehuurd die hij vanuit Doetinchem, Rob’s woonplaats, om 8 uur op kan halen bij Sterverhuur op het industrieterrein tegenover Vlotweg, waar onze spullen staan opgeslagen. Iets over zeven gaat de telefoon: ‘Mijn auto start niet, ik kan niet naar Arnhem komen, kunnen jullie me ophalen?’ Op dat moment zijn wij net wakker zodat we om 8 uur bij Vlotweg kunnen zijn. ‘Op en neer naar Doetinchem, dat kost een uur, shit daar gaat onze planning’. Uiteindelijk neemt Rob de trein naar Duiven en pikt José hem daar op.

Om 9:00 uur staat iedereen, d.w.z. Nina (Zoran, haar broer was verhinderd), Mark (de man van één van de nichtjes van José), Rob, José en ik, klaar om de spullen van de opslagcontainer in de vrachtwagen te verplaatsen. Dat blijkt nog een hele uitdaging. Op de factuur van Vlotweg stond dat we 30 m3 inboedel hadden opgeslagen. We hebben een vrachtwagen van 45 m3 gehuurd. Mét een extra motor en een nieuwe wasmachine én droger van José erbij, die ze in Nederland heeft besteld en afgeleverd is bij Vlotweg, dat moet toch lukken lijkt ons zo. Als we de opslagcontainer zien, schrik ik wel een beetje. ‘Wat een ding’. Op de deur staat 47,5 m3 en hij zit bijna helemaal vol. Dat wordt een uitdaging, dat zei ik al.

Onder toeziend oog van drie á vier kapiteins aan wal, probeer ik, samen met Rob, de spullen zo efficiënt mogelijk te verpakken in de vrachtwagen. Dat kost wat bloed, zweet en tranen maar om 14:00 uur zit alles erin, ook mijn motor en José’s nieuwe speeltjes. De deur gaat dicht. Rob gaat met de vrachtwagen eerst naar Doetinchem voor een dutje en zal vanavond om een uur of negen vertrekken richting Frankrijk. Wij vertrekken direct en rijden in één keer naar ons nieuwe huis in Lembras. We komen om drie uur ‘s nachts aan, duiken na een drankje gelijk in bed en staan de volgende ochtend om negen uur weer op. Rob denkt hier tussen negen en twaalf te zullen zijn.

Om 13:00 uur hebben we afgesproken met Annemarie, Miriam, Ineke en Ed. Die komen ons helpen de vrachtwagen weer leeg te halen. Ed is verhinderd, de pomp van het zwembad bij de Bergerie heeft het begeven maar Ineke is er even later wel. Tegen tweeën komt Rob voorgereden. Voor hem zit de lange rit van 17 uur erop. Kort daarna pakken we alles weer uit, dat is een raar gevoel, we hebben het er gisteren allemaal ingestopt. Alles ligt nog op z’n plek. Dat houdt in dat óf Rob heel netjes gereden heeft óf dat ik alles netjes heb ingepakt!? Beide kan natuurlijk ook 😉

Het uitpakken gaat soepel. Er is her en der wat ‘commentaar’ op de vele dozen waar; ‘Eric’, ‘Hobby’ of ‘Computerkamer’ op staat maar alles vindt een plek in huis. Overigens blijkt het terugvinden van sommige onderdelen later nog een hele puzzeltocht. We zijn blij met de hulp van iedereen. Ook de piano krijgt een plek, waar niet iedereen content mee is, maar Ineke merkt dan op: ‘Het is jullie huis, jullie bepalen waar het moet komen te staan’.

Ook voor ons is het nog even zoeken naar waar alles moet komen te staan. Gelukkig is het huis groot genoeg, er is ruimte zat. Omdat we de bovenverdieping nog moeten ‘updaten’ komen de meeste spullen op de begane grond en in de kelder terecht. Op het terras komt tenslotte de granieten, loodzware tuin set te staan. Ook dat is nog even zoeken naar de juiste plek. Verplaatsen gaat zo één twee drie niet meer. Daar is echt weer drie of vier man hulp voor nodig, zo zwaar dat de tafel is. ‘Bellen kan altijd’, zegt Annemarie maar ik zie aan haar gezicht dat ze voor vandaag genoeg heeft gesjouwd.

Als alles zo’n vier uur later weer uitgeladen is, heb ik ook mijn mobieltje weer terug. Die zat nog in mijn motorjas die als eerste in de vrachtwagen was ingepakt en dus helemaal achter in de vrachtwagen zat.

Rob is moe. Hij heeft afgesproken dat hij een bezoek zal brengen aan zijn (andere) zus, die bij Périgueux in de buurt woont. Daar slaapt hij vannacht en vertrekt dan morgenvroeg terug naar Nederland. We doen met z’n allen een drankje met een chipje aan de grote tafel op het terras en sluiten de middag af met een dank aan iedereen.

Aan ons, om de volgende dagen de dozen uit te pakken en alle spullen een plek te geven. Het huis is groot genoeg maar gek genoeg blijkt er weinig opbergruimte. Er zijn geen inbouwkasten die we zijn gewend en ook de grote vensterbanken, zoals we die in Arnhem hadden, zijn hier niet. De ‘ugly’ openhaard wordt vooralsnog nuttig gebruikt en staat in korte tijd helemaal vol met spullen waar we even geen raad mee weten. Een grote kledingkast die is achtergebleven demonteren we en verplaatsen hem van ‘mijn’ naar José’s kamer. Alle kamers krijgen een naam. Een kamer voor José (voor de kleding), een kamer voor mij (voor mijn computers en mijn stoel) én de slaapkamer, die is gelukkig voor ons allebei. Daar zetten we het bed het eerst in elkaar en slapen die nacht heerlijk, voor het eerst sinds ruim een jaar, weer in ons eigen bed.

De daaropvolgende dagen pakken we de ene doos na de andere uit. Op de plek waar we de wijnkoelkast hebben gepland hangt een keukenkastje in de weg. Die demonteren we. Kwestie van prioriteiten stellen. Op ‘mijn’ kamer is het even puzzelen met de ruimte. Ik heb inderdaad wel heel erg veel dozen met ‘PC van ..’ erop. Voor de kamer van José blijkt de verplaatste kledingkast toch niet praktisch genoeg. We stellen op IKEA.com een inloopkast samen die we gelijk in het winkelmandje doen. Donderdag 10 augustus wordt hij geleverd. Als bouwpakket vanzelfsprekend dus kan ik alvast gaan oefenen met klussen.

Op de bovenverdieping zijn we al die tijd nauwelijks geweest. Die is volgende week aan de beurt. Eerst ontdoen van spinnenwebben en al doende plannen maken voor de gastenkamers die we van plan zijn te maken. Vanmiddag realiseerde ik me dat we alweer een week verder zijn en voor mijn gevoel staan er nog net zo veel dozen als eerst. Dat is natuurlijk niet helemaal waar. Het huis heeft al een beetje onze eigen sfeer en krijgt het steeds meer. Stukje bij beetje wordt het ‘onze nieuwe plek’.

We zijn nog wel even bezig met uitpakken terwijl morgen onze eerste ‘gasten’ komen kijken. Het zijn Piet en Claire die hier hemelsbreed zo’n 15 km noordelijker op camping Lestaubière staan. Daar hebben we ze ongeveer een jaar geleden ontmoet en zij volgen ons sindsdien via het blog. We verheugen ons op hun bezoek en zijn benieuwd naar hun reactie 😉