Klustijd

De bovenverdieping van het huis heeft vier kamers, twee badkamers en twee toiletten. Allen zijn ze erg gedateerd óf heel erg Engels. Dat wil zeggen voorzien van bloemetjes, roze gordijntjes voor de ramen, blauwe tegels, een roze badkuip en oubollige kastjes die achtergebleven zijn. De drie kleine kamers zijn nog wel ok, dus de grootste kamer is het eerst aan de beurt. Daar zijn twee kasten en een grote kledingkast gemaakt van schuifpanelen en er hangt een soort schrootjesplafond in van plastic platen, scheef en her en der al los.

Ik begin met het afdekken van de solide houten parketvloer. Het zou zonde zijn als die te veel zou beschadigen. Ik werk graag netjes dus probeer niet alles kort en klein te slaan maar ‘ik demonteer’. José twijfelt nog even of het wel nodig is de kasten te verwijderen, ze zijn best wel handig maar dat is voor mij geen optie. Ik heb al snel gezien hoe dit is gemaakt, of eerder ‘in elkaar geknutseld’. Zo zijn er allerlei verschillende schroeven gebruikt, waarschijnlijk restjes ergens uit een bak. Kleine schroefjes die eigenlijk niets doen, veel te grote schroeven die er aan de andere kant weer uitsteken, kruiskopschroeven, schroeven met zo’n vervelende ‘ouderwetse’ sleuf, inbusboutjes, veel hoekbeugeltjes die soms vastzitten met vier schroefjes, soms met twee en zelfs één met één schroef die maar half is aangedraaid.

De wanden van de kastjes zijn van houten schrootjes die los tussen twee balkjes zijn geklemd óf van restjes plaatmateriaal die kunstig aan elkaar zijn gemonteerd. Ik heb inmiddels twee bitjes van mijn accuschroefmachine in mijn zak en één in de machine en moet continue wisselen. Soms heb ik mijn leesbril nodig, dan weer niet. Afijn, het is even geleden dat ik echt heb geklust maar weet snel weer hoe dat ook alweer was.

De twee kleine kasten liggen inmiddels op de overloop, dan is de grote kast aan de beurt. Die zit ook ‘bijzonder’ in elkaar. Het is eigenlijk een raamwerk met 3 grote schuifwanden tussen een plafonbalk en de vloer. De zijkant van de ‘kast’ is weer een bij elkaar en in elkaar geknutseld bouwwerk van balkjes, schrootjes en plaatmateriaal. Ik moet even puzzelen hoe de grote schuifpanelen eruit gehaald moeten worden maar al puzzelend kom ik erachter dat de onderste rail, waar de deuren op rollen, helemaal niet vast zit aan de balk waar die op ligt. Sterker nog de hele balk zit niet vast aan de vloer en het hele zwikje schuift op een gegeven moment van me af waardoor de deuren ‘vanzelf’ loskomen van de constructie. Wonderlijk en toch ook wel griezelig, dat dit altijd los heeft gestaan.

Het plafond is zoals gezegd van plastic plaatmateriaal in de vorm van schrootjes en hangt her en der al los. Ze hangen aan rachels met speciale clipjes. Ik ben benieuwd wat eronder zit want ik zou het mooi vinden als ik de ‘punt’ terug kan laten komen in deze kamer. Dan krijg je zo’n mooie hoge kamer waar je de balkenconstructie van het dak mooi kunt zien.

Als ik de eerste plaat weet los te krijgen volgen er ‘vanzelf’ een aantal meer. Dat gaat lekker snel. Ook zie ik al snel dat er isolatiemateriaal boven het plafond aanwezig is. Het plafond dient dus als extra dakisolatie, de originele was blijkbaar niet voldoende destijds. Op een gegeven moment ontdek ik dat de platen her en der met een schroefje vast zijn gezet. Als ik het laatste schroefje verwijder komt met grof geweld de hele handel naar beneden gestort. Als ‘ervaren’ klusser wist ik wat er komen zou dus dat is fijn om te zien. De laatste plaat hangt dan nog vast aan een stuk Duck tape. Ook dat is dus naast alle verschillende schroefjes en beugeltjes gebruikt om deze kamer destijds een ander uiterlijk te geven.

Genoeg voor vandaag dus tijd voor een frisse duik. Ook José is zover, zij heeft inmiddels weer diverse dozen uitgepakt. Ik duik het eerst in bad en ben toch wel benieuwd hoe dat zit met de verlichting van het zwembad. Er zitten twee grote lampen in maar die doen het niet. Dat wil zeggen, ik weet niet hoe ze aan moeten. Eerder had ik Peter al via een mailtje daarnaar gevraagd maar die gaf aan: ‘Bij mij hebben ze het nooit gedaan’. De lampen zitten onder de waterspiegel, in het bad. ‘Moet dan het water eruit tot onder de lampen totdat ik de lampen kan verwisselen?, vraag ik mezelf af. ‘Maar hoeveel moet er dan uit?, hoe diep zitten ze?. Als ik al zwemmend met mijn arm meet hoe diep de eerste lamp zit kom ik vanaf mijn vingertoppen tot aan mijn schouder, dat zal zo’n zeventig centimeter zijn. ‘Zit de andere nét zo diep?, vraag ik me af. Als ik die op wil meten met mijn arm komt ineens de hele lamp uit de wand, ‘Hij zit helemaal los!’, en tegelijkertijd komt er een enorme hoeveelheid ‘troep’ het zwembad ingedreven. Groene algen en bruine aanslag van twintig jaar komt ineens achter de lamp vandaan mijn kraakheldere zwembad ingelopen.

Snel spring ik uit het zwembad en loop de garage in. Daar pak ik de slang, die ik normaliter gebruik om de zwembadboden schoon te zuigen, zet wat kleppen om en spring weer in het zwembad. Ik sluit de boel aan en snel probeer ik zoveel mogelijk ‘troep’ te ‘vangen’ maar het kwaad is al geschied. Gelukkig zakt het meeste snel naar de bodem. Er zit vervolgens niets anders op dan de hele zwembadbodem ‘schoon te zuigen’. We pakken dan ook de ander lamp gelijk maar mee. Ook daar komt een hoop troep vanaf. De lampen blijken in een nis in de zwembadwand geklemd te zitten en heeft een kabel die lang genoeg is om de lamp op de rand te leggen en te controleren. Als snel zie ik het probleem. Er staat water in de lamp, de aansluitingen zijn helemaal geoxideerd en als ik de bedrading van de klemmetjes los wil schroeven breekt het glas, zo oud is de lamp. Geen redden meer aan.

Ondertussen heeft ‘toevallig’ Mirjam gebeld. ‘Of ik morgen tijd heb?’. Zij heeft eerder aangeboden om samen naar de lekkage van één van de buizen te kijken bij het filter én dan kunnen we gelijk de pH-sensor vervangen en de pH-automaat weer in werking stellen. Ook die heeft al jaren niet meer gedraaid. Ik ga de volgende dag, afgelopen dinsdag, eerst wat inkopen doen bij de Cash-Piscine. Ik koop naast wat teflontape een grote 20L can pH- en ook twee nieuwe Ledlampen voor in het zwembad.

’s Middags gaan we samen aan de slag, Mirjam en ik. De eerste wartel maken we lekvrij maar dan blijkt er nog een andere wartel ook te lekken. Ook die wartel voorzien we van nieuw teflontape. Dan is alles weer waterdicht. Op internet heb ik de handleiding van de pH automaat opgezocht en uitgeprint. We kalibreren de nieuwe pH sensor en vervangen de oude voor de nieuwe. Dat gaat allemaal soepeltjes maar als we de automaat uiteindelijk activeren, pompt hij wel vloeistof ‘uit’ de can maar zit waarschijnlijk het ‘nippeltje’ verstopt, daar waar de vloeistof ‘in’ de leiding terecht moet komen. Afijn, ingewikkeld verhaal. Ik moet eerst op internet opzoeken hoe dát werkt (iets met een ‘éénwegklep’ o.i.d.) en weer terug naar Cash-Piscine, aan de andere kant van Bergerac, om te kijken of ze daar een nieuw onderdeel hebben. Dat doe ik een andere keer.

Aan het einde van de middag vervang ik de lampen. Ik ben benieuwd of ik ze waterdicht kan krijgen. Als ze gemonteerd zijn spring ik weer het zwembad in om ze op hun plek te duwen. Ik zwem nog een paar baantjes en we wachten dan samen tot het gaat schemeren. ’s Avonds om half tien is het donker genoeg en doe ik de lampen aan. Ik weet ondertussen waar de schakelaar zit 😉

Het wordt hier nóg mooier en steeds meer onze eigen plek. Tot de volgende keer.