Iets over 16:00 uur is het zover, een enorme zwarte Dodge Ram 1500 komt aanrijden voor de poort. Het is dezelfde die ons uitzicht belemmerde op Camping Lestaubière vorig jaar, ik herken hem nog. Ik doe de poort met de afstandsbediening open en ben benieuwd of de auto er tussendoor komt, maar dat blijkt toch geen probleem. Hij komt onze oprit oprijden en stopt voor de keukendeur. Als ze uitstappen is het alsof ik ze gisteren nog heb gezien. Twee bekende gezichten en gelukkig reageren ze enthousiast. ‘Wauw, wat een prachtig huis, man’, of iets in die strekking, zijn hun eerste woorden. We nemen ze mee in een rondje door het huis en de tuin. Ze vinden het prachtig.
Piet en Claire hebben jaren geleden ook (vergevorderde) plannen gehad om in Frankrijk een huis te kopen. Bijna was het zover in Mialet, maar dat is toen niet doorgegaan. Niet om het één of ander maar we hebben het al vaker gehoord en is dus voor ons geen verassing meer: ‘Ik ben graag dicht bij de kleinkinderen (die er inmiddels zijn), dus verhuizen naar Frankrijk? Dát gaan we niet meer doen’. Zij zijn niet de enige. Op onze reis door Portugal en Spanje, het afgelopen jaar, zijn we veel, héél veel mensen tegengekomen die het leuk of moedig vinden wat wij doen maar: ‘De kleinkinderen, hé’.
Jammer, want ik zie Piet jaloers door onze kelder lopen en verteld dan tegen Claire: ‘Hier kan jouw Mustang ook nog wel bij, sterker nog er kunnen wel drie auto’s in’. Later is hij op onderzoek door de tuin en zegt dan: ‘Kijk dat uitzicht eens, geweldig’. Ik heb het wel een beetje te doen met Piet maar hij is oud en zeker ‘wijs’ genoeg om samen met Claire zijn eigen beslissingen te nemen 😉
We doen een hapje en een drankje op ons terras en praten wat bij. Het is gezellig en tegen half acht gaan we dan op pad naar Saint-Aubin-de-Lanquais. Eerder deze week hadden we met Ed en Ineke afgesproken om daar naar de Marché Gourmand te gaan. We nemen Piet en Claire mee, dat wil zeggen we gaan ieder met onze eigen auto. Saint-Aubin-de-Lanquais is een klein plaatsje vlak bij waar wij op de Bergerie en Manege hebben gestaan. Het is ook vlak bij waar Ed en Ineke wonen, ergens op ‘het platteland’ ten zuiden van Bergerac. Als we na een half uurtje rijden aankomen is het al verassend druk. Op een enkele Nederlandse kentekenplaat na zijn het allemaal Fransen die aangeschoven zijn. We nemen plaats aan de tafel waar Ed en Ineke al zitten, naast Erica. We kunnen er nog net bij. Afijn het is wederom een gezellige avond waar we méér leren van de Franse eet- en drinkgewoonten. Crêpes blijken een nagerecht.
Ook hebben we deze week voor het eerst jam van de vruchten van onze Mirabel boom gemaakt. De boom is slecht onderhouden maar zit vol, echt bomvol met kleine pruimpjes. Wij wisten zelf helemaal niet wat voor een vruchten het waren maar wél dat ze lekker smaken. Als ik er een paar ga plukken stikt het er van de muggen om me heen maar gelukkig heb ik in een mum van tijd een emmer vol. De volgende avond ontpit José er een paar en koken we ze samen met wat suiker en een beetje water vier minuten in een grote pan. We zijn slecht voorbereid wat dat betreft want we hebben maar 4 potjes. De kilo massa, die even met een staafblender is fijngemalen, past er nét in. (De andere acht kilo mirabellen staat nog op de keukentafel, geen potjes meer.)
Zaterdagavond waren Annemarie en Mirjam op visite bij ons en hebben hun een zak vol mirabellen én één van de potjes jam meegegeven. Vanmorgen ontvingen we de complimenten van ze, het smaakt hun heerlijk. Ons trouwens ook.
Gisteren hebben we samen met Annemarie en Mirjam voor het eerst op ons terras gebarbecued. Dat kon weer met onze eigen BBQ. Wél zaten we een groot deel van de avond binnen ‘aan de bar’, want het miezerde gisteravond. Ja, ook hier regent het wel eens. Vanmorgen ontvingen we een WhatsApp-filmpje van Paul: ‘Zomer in Nederland’ stond erbij. Het goot op het filmpje en Pauls tuin stond blank. Bij ons is het wat dat betreft gelukkig beter weer. We hebben geluk, oh nee: ‘Geluk heb of krijg je niet, je dwingt het af’, zoals een wijs man ooit zei. (P.s.: Quote van Piet)
Ondertussen zitten we natuurlijk niet stil. Een kleine greep uit wat me nu te binnen schiet: Een groot aantal dozen moet nog worden uitgepakt en de vaak verrassende inhoud moet nog ergens op hun plek worden gezet, de auto en motor moeten nog worden overgeschreven op een Frans kenteken, we proberen nog de ‘ENGIE-app’ aan de praat te krijgen om inzicht te krijgen in ons energie- en gasverbruik, ik ben nog bezig om ‘Alexa’ die in onze glasvezel-aangestuurde-tv-box-van-SFR zit Engels of Nederlands te leren, we moeten nog een afspraak maken bij de gemeente om o.a. te vragen waar en hoe het huisafval moet worden aangeleverd, ik probeer de glasvezelmonteur nog zo ver te krijgen om een kabel die los hangt in de tuin opnieuw te bevestigen, ik ben nog bezig met het verzamelen van alle documenten voor de inschrijving bij de KvK, we wachten nog op ‘deskundig’ advies of we de ‘Ugly’ haard kunnen slopen, de bovenverdieping moeten nog twee kamer worden gecreëerd, we willen de buurt en de stad nog verkennen, enz. enz. enz. en nog duizend andere dingen die we zouden kunnen doen 😉 Dát wellicht een volgende keer.
Ga je verder met je 3D bedrijfje, gezien de inschrijving bij de KvK?🤔
Weer genoten van jullie verhalen. Tjonge, tjonge wat een werk allemaal. Maar dan krijg je wel iets bijzonders. Nogmaals veel geluk en plezier in jullie nieuwe home. Groetjes, Trube
Ik sluit me bij iedereen aan, wat een werk, gelukkig dat je zo handig bent!!! En mooi dat je ondanks het vele werk toch blijft schrijven, want het is erg leuk om al jullie belevenissen te volgen!!! Nogmaals heel veel geluk en succes gewenst, en de hartelijke groetjes!!!