We overleven het nog net

Aan het begin van ‘ons’ pleintje staat of liever stond, want we zijn inmiddels op een nieuwe plek terechtgekomen maar daarover verderop meer, al vanaf het begin een ‘mysterieus’ camperbusje waarin we af en toe een jonge dame zien zitten. Zelden komt ze buiten of gaat even op pad met haar camper. Als José haar aanspreekt, als ze wél een keertje buiten is, blijkt het te gaan om een Nederlandse dame die hier werkt. Dat wil zeggen, ze doet haar werk hier vanaf begin december en ‘produceert’ de ondertitels voor de programma’s van o.a. Talpa, SBS en RTL. Ze kijkt dus de hele dag televisie, legt ze uit. Ze ziet alle programma’s en series, interessant of niet, een paar dagen, weken, maanden voordat ze op tv komen. Waarom doet ze dat hier? Daarvoor was geen tijd, de volgende ‘Ik vertrek’ moet ondertiteld worden, misschien straks wel die van ons.

Ook spreekt José nog even onze buren. Waarom José? Gewoon, omdat ik euh.. druk ben met andere dingen. Ze heten Walter en José en hebben nummer 20 binnen de NKC-groep (staat met een bordje op hun camper geplakt). Het zijn ‘gezellige en spraakzame’ mensen, hadden ook lid kunnen zijn van de SKC en hebben al van alles meegemaakt. Wat ze ook hádden is een tweede huis in Frankrijk, in de Auvergne, en dus veel ervaringen met o.a. makelaars. Ze waarschuwen ons, ‘Let Op! Vraag goed door! Het zijn allemaal B..v.n’ 😉 Bij de verkoop van hun huis, hadden ze door omstandigheden geen factuur van de aannemer voor de aanleg van het zwembad ontvangen. Blijkt dat ze daardoor zelf, tot 10 jaar na verkoop, verantwoordelijk zouden blijven voor álle gevolgen t.a.v. het zwembad. Qua constructie maar ook voor ongelukken o.i.d. Afijn, een wijze les van overduidelijk wijze mensen met véél ervaring. Dank je wel.

Onze laatste dag in Cabo de Gata, willen we afsluiten met een etentje. De vertaaldame verteld ons dat het strandtentje, dat we hadden gezien in het plaatsje vlakbij, prima eten serveert. Beter als het restaurant op de camping dat ingesteld is op de verkoop van ‘pizza und pommes’ voor onze Duitse medekampeerders. Terwijl de leden van de NKC zich tegen 16:00 uur tegenover ons verzamelen, naast de camper van de reisleider Piet en zijn vrouw, voor een ‘gezellige borrel’ – dus toch ook – maken wij ons op voor een romantisch etentje aan het strand bij zonsondergang.

Bij aankomst worden we ontvangen door een, niet zo’n spraakzame, mank-lopende ober die al van een afstand ziet dat wij geen locals zijn en ons (dus?) in het Frans uitlegt dat hij een gefrituurde ‘Fruit-du-mare’ heeft ‘avec salade pour deux person pour € 35 euro’. Voor een drankje vooraf is geen tijd, ze blijven niet de hele avond open. Lijkt ons prima, geen probleem.

De ‘setting’ is echt geweldig. Een ‘echte’ strandtent met veranda en een overkapping van riet, tafeltjes tot in het strandzand, rechts op het strand een hutje met rieten dakje. Het is windstil, de zee heeft een kalme golfslag, enkele vissersbootjes dobberen in het water en in de verte…. is een steeds verder ondergaande zon te zien. Nou, hoe romantisch wil je het hebben.

Oh, ja het eten wordt geserveerd. Eerst een aperitief, een schaaltje met stukjes inktvis in olie en peterselie (of zoiets). Dan komt er een grote schaal salade op tafel met een schaaltje brood. Even later een enorme schaal gefrituurde vis-stukken. Natuurlijk heeft Jose al een Vin Blanc en ik een Bierre ontvangen. Afijn het smaakt goed en we eten bijna alles op terwijl ik wat foto’s maak van de ondergaande zon.

Dan wordt het tijd voor de rekening, ‘l’addition’ in het Frans. Bij controle blijken er voor ons toch wat onduidelijkheden op de factuur te staan. Voor de ober niet, hij geeft een toelichting op ons verzoek. Dan blijkt het toch wat anders in elkaar te zitten dan we dachten. De salade is niet inbegrepen en alles wat op tafel stond komt er nog eens bij. We komen zo op een totaalbedrag van € 65,- Dat kunnen we betalen maar we voelen ons toch een beetje ‘beet genomen’, zal ik maar zeggen. Het is een beetje een domper, niet het geld maar het gevoel ‘te zijn genaaid’.

Dan blijkt ook nog dat we ons ’s avonds allebei zó beroerd voelen dat we samen denken dat het einde gekomen is. José zet voor de zekerheid een emmer bij de deur en ik ga midden in de nacht naar het toilet en steek een vinger in mijn keel. Gelukkig lucht dat op en worden we de volgende dag weer wakker. We zijn er nog! Onvergetelijk, zullen we maar zeggen 😊

De volgende ochtend vertrekken we volgens plan verder naar het noorden. Onderweg blijven we plastic (kassen) zien maar daartussen in is het landschap af en toe ook ‘best wel’ mooi. Vooraf is een route ingevoerd, op de bonnefooi, richting ‘Camping Los Madriles’, dat we in het ANWB-camping boek hebben gevonden nabij Mazarrón.

Bij aankomt blijkt de camping echter vol. Dat is voor ons de eerste keer en ik ben gelijk een klein beetje van slag. Wat nu? Naarstig proberen we op internet een alternatief te vinden. Als we bellen naar een camping in de buurt ‘Camping Las Torres Mazarrón’, zegt de man aan de lijn: ‘Nee, ik heb geen plek, we zitten vol tot eind maart’. Of hij daar zelf heel blij mee is wordt me niet helemaal duidelijk in het verdere gesprek. Is ook niet interessant, wij moeten ergens slapen vannacht. Haast is geboden want inmiddels staan de volgende ‘gelukszoeker’, ook Nederlanders, achter mij, ook hopend op een plekje vannacht.

Als ik de dame van ‘Camping Los Delfines’ aan de lijn heb, aan de andere kant van het dorp, verteld ze me dat ze alleen plekken heeft zonder stroom. We mogen komen kijken en morgen is er dan misschien wel een ‘gewone’ plek. Euh, we rijden ernaartoe. Als we bij aankomst twee Duitse campers op de oprit zien staan, voorspeld dit niet veel goeds. ‘Wir haben nur noch plätze ohne strohm’, zegt de dame bij de receptie tegen de man die voor mij staat, in de rij, aan de balie. Als ik aan de beurt ben, zegt de dame tot mijn verbazing dat ze op ons heeft gewacht en toch nog één plekje heeft mét stroom, maar dan ook mét privé toilet én douche. Die is wél iets duurder maar dat is in ieder geval íets.

Als we besloten hebben het plekje ‘te accepteren’ lopen we langs een man die rustig voor zijn camper geniet van wat er te zien is en allemaal gebeurt. Op zijn camper staat iets van ‘Plakbandpensioen’. Hoewel ik nog niet aan een pensioen hoef te denken vraag ik hem toch wat het te betekenen heeft. Zo komen we in contact met Onno en Ineke. Wat dat allemaal brengt bewaar ik voor het volgende blog, oke. Tot gauw.