Zitten we op de goede plek?

We vertrekken van de Camping Los Delfines bij Puerto de Mazarrón en schakelen daarbij de hulp van Onno in. Sommige mensen verklaren ons (blijkbaar) voor ‘van alles en nog wat’ omdat wij wél een grote caravan hebben maar géén mover, máár wij vertrouwen op de hulp van onze nieuwe vrienden. Onno heeft echter niet veel tijd want hij zit te gamen via zijn Starlink en we storen hem dus. (Grapje hoor Onno, nog bedankt voor je hulp. Dat ben ik volgens mij vergeten te zeggen toen we vertrokken, bij deze alsnog). Met behulp van Onno en de Franse overbuurman duwen we met z’n allen de caravan in no-time achter de auto en ‘off-we-go’, of euh.. ‘en-route’. Wát, ‘vamos!’ Zó heet dat hier.

Afijn, we gaan weer op pad. Iets meer dan 100km noordelijker komen we aan bij onze nieuwe camping. Hij ligt iets meer in het binnenland op de rand van het plaatsje Bigastro ter hoogte van Torrevieja nog onder Alicante. Bewust zo’n 30 km van de kust want ons is verteld dat het aan de kust heel druk kan zijn. We volgen de navigatie en rijden een dorpje in. Net buiten het dorp stuiten we tegen een hek. Zoals zo vaak is de twijfel groot. ‘Is dit wat? Waar komen we nu weer terecht? Is er nog plek? Het is hier zo stil, is ie wel open?’

Het is een kleine camping met meer vaste- dan tourplekken. Er zijn nog twee plaatsjes vrij. We mogen kiezen, nummer 4 of nummer 32. We kiezen een plek achter op een pleintje dat 4 plekken heeft. Het is er rustig we zien eigenlijk niemand. Het weer is nog steeds niet optimaal. Het is bewolkt en frisjes in de wind. De volgende ochtend gaan we de buurt verkennen en er blijkt een park met wandeling te liggen net buiten de camping. We nemen een kijkje en hebben boven op de heuvel een mooi uitzicht op waar we zijn. In een relatief vlak gebied waar veel fruit en groente wordt verbouwd en met her en der een berg rondom.

’s Middags zien we een ouder (Nederlands) stel de camping oprijden en rondlopen op ‘ons’ pleintje. Omdat ze blijkbaar zoekende zijn spreek ik ze aan. Ze staan op een camping verderop en zoeken een nieuwe plek voor volgend jaar. We hebben een kort gesprek waarin we worden uitgenodigd om langs te komen. Wellicht hebben ze behoefte aan contact? Ook bevestigen zij, als ervaringsdeskundigen, dat het weer dit jaar wel extreem maar ook vooral lang koud is ten opzichte van voorgaande jaren. De camping waar ze nu staan en ook de afgelopen 12 jaar al hebben gestaan, stond ook op ons lijstje als mogelijke optie, als de huidige camping niet zou bevallen. De camping kennen we uit het SKC boek en heet ‘Alannia Costa Blanca’ en ligt hier hemelsbreed zo’n 15 km vandaan. Volgens de leden van de SKC, die we tegenkwamen op de camping in de buurt van Granada, moeten daar de facilitaire voorzieningen voortreffelijk zijn. We zijn benieuwd, want hier zijn de toiletten maar zozo. We plannen een rondritje naar Torrevieja, via die Camping Alannia.

Bij aankomst komen herinneringen boven van ‘Camping Le vieux Port in Messanges’. Op de Plaza is een markt met voornamelijk Engels kraampjes. De ‘kantine’ zit vol want vanmiddag is er Paëlla én livemuziek voor € 8,- pp. En inderdaad, er staat een dame te zingen en binnen zit het vol met ‘overwinteraars’. Verderop zien we een spa, een sportzaal, een restaurant, een podium voor optredens buiten én een supermarkt. Ook hangt er een ‘agenda’ ergens aan het raam waarin de activiteiten van de komende dagen staan vermeld. Er is hier van alles te doen, voor jong … niet zo veel maar wél voor ‘oud en nóg ouder’.

We lopen de camping op en die is immens. Er zijn meer dan 1000 staanplaatsen die bijna allemaal gevuld zijn met caravans en campers, de één nog groter dan de ander. Er staan opvallend veel Nederlanders maar zeker de helft is Engels. Achterin blijkt zelfs een eigen clubgebouw voor de Engelse Caravan en Motorhome club.

De toiletgebouwen zijn inderdaad heel netjes, hoewel het er niet fris ruikt. De plaatsen zijn ook netjes en ruim. De camping ligt echter aan de snelweg de AP-7 en het geraas van de auto’s hoor je overduidelijk, waarschijnlijk ook ’s nachts. Dát, naast de enorme hoeveelheid Engelse en Nederlandse ‘overwinteraars’, die hier waarschijnlijk al járen komen, doet ons realiseren dat we het met Camping La Pedrera in Bigastro, nog niet zo slecht getroffen hebben voor nu en de komende paar dagen.

We halen uit de supermarkt op het ‘5-sterrenresort Alannia’ een paar krentenbollen, van ‘de Nederlandse bakker’, wat plakjes kaas en een litertje melk en rijden naar het dichtbij gelegen ‘Parque Natural El Hondo’. Daar maken we, onder een stevig wolkendek, een wandelingetje van 2,3 km. Niet te vergelijken natuurlijk met de dagelijkse 7km van Trube maar José houdt een teller bij én in de ‘Ommetje’-app hebben we toch weer 12 punten gescoord.

We rijden binnendoor naar ‘huis’ en laten Torrevieja voor wat het is. We zijn hier toch nog wel even, wachtend op beter weer, dus die plaats bezoeken we één dezer dagen wel een keer.